Veronica liep als kind brandwonden op. Ze is nu 35 jaar, heeft twee kinderen van 13 en 9 jaar. Twee jaar geleden is ze gescheiden. Ze kijkt samen met ons terug op haar leven, de rol die de brand daarbij speelde en haar bevindingen op het relatievlak.
‘Toen ik 9 jaar was, hebben wij thuis een huisbrand gehad midden in de nacht. In weet nog dat mijn vader me optilde en door het vuur naar beneden en naar buiten droeg. Daarna wilde hij het huis weer in om mijn moeder en twee kleine zusjes te redden, maar dat was te laat. Ze zijn alle drie omgekomen. Ik lag daarna bijna 3 maanden in het brandwondencentrum en onderging vijf operaties. Daarna nog twee herstel­operaties en daar bleef het bij, waardoor ik er qua littekens en fysiek herstel best goed uitgekomen ben.’

Rouwen kwam pas later
‘Ik heb mijn moeder en 2 zusjes verloren, dat is heftig, maar als kind ga je daar anders mee om. Natuurlijk heb ik ook gehuild en het moeilijk gehad, maar er gebeurde in die periode zoveel; operaties, pijnlijke verbandwissels. Voor mijn familie, die ons echt enorm geholpen heeft, was ik vooral bezig te laten zien dat het goed met me ging. Ik wilde hun zorgen weg­nemen. Rouwen kwam later pas in mijn leven. Vaak bij besef van een gemis, zoals bij de eerste begrafenis waar ik bij was en bij grote gebeurtenissen waarbij je een nieuwe fase ingaat.’

Bang voor verlies
‘Doordat ik mijn moeder en zussen ben verloren, ben ik bang voor verlies. Daardoor gaf ik in vriendschappen en relaties altijd veel, soms te veel. En durfde ik soms te weinig voor mezelf op te komen. Bang dat anderen me daarom zouden afwijzen. Ik wilde niet opnieuw die enorme leegte ervaren. Ook met mijn partner. Hoe ongezond die relatie ook was, ik bleef vasthouden en probeerde alles op te lossen. Mezelf sterk- en groothouden, zoals ik ook net na het ongeluk deed. Waardoor ik lang mijn eigen emoties aan de kant heb gezet om de boel bij elkaar te houden. Ik probeerde hem beter maken en te helpen veranderen, maar zelf ging ik eraan onderdoor. Uiteindelijk zag ik het patroon waar ik in zat en kon niet anders dan naar de politie stappen voor hulp om uit die onveilige relatie te komen. Ik moest mijn eigen angst onder ogen zien, voor ik die stap kon nemen. Direct volgde een rollercoaster aan emoties en gebeurtenissen.’
De scheiding viel Veronica erg zwaar, zeker ook omdat daardoor ook haar kinderen een stukje veiligheid en geborgenheid zijn kwijt geraakt. Net zoals zij vroeger. Maar omdat ze zich meer dan ooit bewust is geworden van haar eigen angsten, gaat ze cursussen en therapie volgen om dingen te verwerken. Inmiddels gaat het een stuk beter met haar.

Onzekerheden en daten
‘Ik had vroeger nooit zoveel last van littekens. Ik kom uit een dorp en heb familie die erg meeleefde. Dus dat voelde goed. Ook in de puberteit had ik er niet veel last van. Ik ben nooit zo onzeker geweest over
mijn littekens. Ik was erdoor wel soms wat rebelser tijdens het stappen. Als ik mensen zich hoorde afvragen of ik van de cafébrand in Volendam was, liep ik op ze af en zei dat ik een trendsetter was. Ik had al jaren eerder mijn brandwonden. Sociaal gezien had ik er dus weinig last van. Ik ging met vriendinnen dansen, had vriendjes en leefde een normaal leven.’

‘De onzekerheid kwam pas toen ik kinderen kreeg. Eerst gingen mijn onzekerheden over mijn gewicht en striae. Maar later toen mijn kinderen wat ouder werden, was ik bang dat mijn kinderen negatieve reacties zouden krijgen naar aanleiding van mijn litte­kens. Zouden andere kindjes het eng vinden om bij ons te komen spelen? Gelukkig viel dat allemaal reuze mee. Zowel mijn kinderen als hun vriendjes gingen er erg luchtig mee om.
Na mijn scheiding, na 12,5 jaar samen, kwam die onzekerheid over mijn uiterlijk plots weer terug. Dat kwam vooral door de ‘datingmaatschappij’. Als je een nieuwe relatie wil, gaat dat vooral via de dating app. De eerste indruk die je daar van iemand krijgt is puur door een foto. Je ziet niet hoe iemand praat, reageert en beweegt. Ik was bang voor afwijzing, omdat mensen minder snel verder zouden kijken. De lock down hielp nu ook niet mee, want daardoor was stappen en uitgaan ook geen optie meer. Toch kwam er een nieuwe relatie van een klein jaar. Daardoor kreeg ik weer wat zelfvertrouwen. En het leerde me dat lit­tekens echt niet voor iedereen een probleem zijn en je niet per se een maatje 36 hoeft te hebben.’

Nieuwe relatie
‘Inmiddels heb ik een nieuwe relatie met iemand die ik al langere tijd ken. Sinds mijn tienerjaren eigenlijk. Onze vriendschap klikte weer na jaren zonder contact. Hij zag mijn date-pogingen met lede ogen aan, haha. Ik dacht eerst dat het vriendschap was, maar hij liet mij inzien dat het meer dan dat was. Hij was de eerste die mij ‘s morgens een bericht stuurde en me ‘s avonds goede nacht wenste. Hij geeft zijn mening, maar steunt me altijd in mijn keuzes. De datingapps kan ik voorlopig links laten liggen. Hij leert me mijzelf te bewaken. Hij laat me mijn kracht zien en geeft mij zelfvertrouwen. ‘

De opbouwfase
Sinds een half jaar is Veronica nu ook officieel geschei­den. Nu dat hoofdstuk echt afgesloten is, is ze zichzelf en haar gezin weer aan het ‘opbouwen’ zoals ze zegt. ‘Mijn kinderen hebben het ook zwaar gehad. Ik vind het belangrijk dat ook zij de scheiding goed kunnen verwerken. Daar heb ik ook hulp voor gezocht in de jeugdzorg. Ik merk echter dat mijn verleden hierbij een nadeel is. Soms wordt er wat teveel ingezoomd op mijn verleden, de huisbrand, het verlies van mijn moeder en zusjes. Terwijl mijn grootste zorg het meest recente trauma is: hoe komen mijn kinderen verder vanuit een plek met veel huiselijk geweld. Dat trauma verdient alle aandacht.’

Beter voor mezelf zorgen
Inmiddels weet Veronica dat, als ze niet goed voor haar zelf zorgt, het ook moeilijk is voor anderen te zorgen. Ze heeft veel geleerd en probeert dingen nu anders te doen.

‘Een van de belangrijkste dingen die ik geleerd heb, is om niet altijd alle schuld op mezelf te nemen. Daarmee belast je jezelf onnodig en kun je ook moeilijk samen aan oplossingen werken.
Daarnaast ben ik wat selectiever geworden als het om mensen gaat. Me meer te focussen op de mensen die echt belangrijk voor me zijn. Ik heb gelukkig een handvol vrienden die er altijd zijn. En ook mijn familie is altijd een erg grote steun voor me. Dankzij hun hulp heb ik echt weer een heerlijk thuis kunnen opbouwen. Ze voelen nu belangrijker dan ooit.
Ook heb ik geleerd wat opener te worden. Ik laat nu eerder zien dat ik meer ben dan alleen het verhaal achter mijn zichtbare littekens. Mijn littekens wekken vaak interesse op. Gelukkig bijna altijd oprecht. En ik heb geleerd mensen te vinden die meer dan alleen mijn littekens zien.’

Een boodschap voor anderen
‘Laat zien dat je meer bent dan de verhalen die je litte­kens vertellen. En dat je je best kwetsbaar mag op­­stellen om jezelf te la­ten zien. Pas als jij je eigen kracht en schoonheid ziet en voelt, kunnen anderen die ook zien en je eraan herinneren met hun liefde.’

• Door Pauline Nieuwenhuis