Accepteren. Het wordt zo makkelijk gezegd, maar het is zo moeilijk. Accepteren dat je huid veranderd is, dat littekens je huid ontsieren, dat je er anders uitziet als voorheen, is niet voor iedereen weggelegd. Na een brandwondenongeval is er eerst de angst dat niets meer hetzelfde zal zijn. Daarna volgt vaak de hoop dat het wellicht toch mee zal vallen met de littekens. De wonden helen immers en de littekens gaan er langzaam beter uitzien. Maar dan komt vaak het moment dat er een soort status quo optreedt; dit is wat het is. En beter worden doet het niet: niet vanzelf. En los van hoe jezelf naar je huid kijkt, kijkt de buitenwereld ook mee. En dan moet je sterk in je schoenen staan. Want die buitenwereld is niet altijd even tactisch. Schaamte en angst liggen dan op de loer.
Accepteren? Ben je gek? Ik ga de strijd aan met mijn littekens. Vaak gaan mensen dan toch het eerst op zoek naar medische mogelijkheden om de littekens te verminderen. En gelukkig zijn die er steeds meer. En die helpen ook echt. Echter de littekens verdwijnen nooit echt. Ze worden wellicht wat minder, maar gaan nooit helemaal weg. Daarnaast zijn er ook mogelijkheden om bijvoorbeeld een stukje neus of oor te herstellen, een wenkbrauw te tatoeëren etc. En hoewel we gelukkig steeds meer kunnen, zullen de littekens toch zichtbaar blijven. En dan…?
Accepteren is een raar woord en waarschijnlijk verstaat iedereen er weer wat anders onder. In wezen betekent het zoiets als tevreden met jezelf zijn met al je plussen en je minnen. Er zijn genoeg mensen, ook zonder littekens, die dat moeilijk vinden. Maar als je ineens ernstige littekens hebt, kan dat soms echt wel lastig zijn. Het is vaak een proces van jaren. Waar je telkens kleine stapjes zet. Wat hulp van buitenaf van vrienden, lotgenoten of professionele hulpverleners kan daar zeker bij helpen. Het gaat daarbij uiteindelijk om het ontdekken en ontwikkelen van je innerlijke kracht en weten en geloven dat ie uiteindelijk veel groter is dan de uiterlijke schijn. Dat is niet iedereen gegeven, maar er zijn gelukkig talloze voorbeelden van. Ook binnen onze vereniging, waar het juist ons doel is om dit proces te ondersteunen.
Anna: “Ik was er na 24 operaties eigenlijk wel helemaal klaar mee. De laatste keer heb ik me een wenkbrauw laten zetten. Dat was best goed gelukt, maar ik was nog steeds geen beauty queen en zou dat ook nooit worden. Ik dacht, dit is wat het is. Hier moet ik het mee doen. Littekens of niet, ik ben een mooi mens. Ik mag er zijn. Blijkbaar had ik al de jaren na mijn ongeval nodig gehad om op dit punt aan te landen. Eindelijk was ik zo sterk geworden dat ik kon zeggen: bekijken jullie het maar, this is me. What you see, is what you get. Inclusief de littekens. Bij mij zitten ze van buiten, bij jou wellicht van binnen. Je kunt die van mij tenminste zien, dat is een voordeel.
Raar genoeg veranderde er vanaf die tijd veel in mijn leven. Ik had blijkbaar de angst overboord gegooid. De angst om niet mooi gevonden te worden, de angst om afgewezen te worden, de angst om nagestaard te worden. En toen ik die angst kwijt was, kon ik opeens ook weer veel meer open staan voor andere mensen. Er gebeurde mooie dingen in mijn leven. Nieuwe vriendschappen, nieuwe mensen…ik durfde er weer op uit te gaan. Ik kreeg zelfs een hele lieve vriend en die heb ik nog steeds.
Ik dacht later bij mezelf, oh dit is wat ze bedoelen met accepteren…. het had me een kleine tien jaar gekost voor ik zover was. En ik weet ook wel dat ik er nog niet helemaal ben. Soms zak ik weer door het ijs en zit ik te piekeren. Maar toch is het nu anders. Ik weet dat ik weer uit mijn dip kan komen. Dat ik er op uit moet, dat ik me onder de mensen moet bewegen, dat ik me open moet stellen en dan gaat het vanzelf weer beter. Ik weet dat ik daar op kan vertrouwen. Dus ja, ik denk dat ik zoiets als ‘accepteren van je veranderde uiterlijk’ wel heb meegemaakt. En ik heb ook geaccepteerd dat ik af en toe ook weer door het ijs zak. Als dat geen acceptatie is, weet ik het niet meer.”