We gaan nader kennismaken met één van onze enthousiaste vrijwilligers: Jolanda de Kock, coördinator van de kindervakantieweek van Kind en Brandwond. Ik loop naar haar woonhuis in een ruim opgezette wijk dicht bij de Noordzee. Via de achterdeur kom ik binnen als zijnde een goede bekende. De feestelijk versierde kerstboom verspreidt een warme gloed door de huiskamer.
Hoe is het gekomen dat je jezelf ging inzetten voor activiteiten voor mensen met brandwonden?
Dat kwam door mijn broer André. Hij hielp al jaren mee als vrijwilliger bij de kindervakantieweken. In 2015, vlak voor de vakantieweek, werd hij heel ziek. Ik heb toen in dat jaar zijn taken deels overgenomen. Daarna werd ik ook gevraagd om te helpen met de Brandwondendag (met het deel voor de kinderen) en heb ik ook samen met anderen het familieweekend opgezet. Zo ben ik er steeds meer ingerold en sinds vorig jaar ben ik officieel ‘coördinator van de kindervakantieweek’.
Waarom zou je als kind mee willen gaan met zo’n vakantieweek?
Sowieso om lotgenootjes te treffen. Er ontstaan vriendschappen voor het leven. Tegen ouders zeg ik: ‘Je kind heeft iets ergs meegemaakt en dat geeft jouw kind het recht om mee te mogen met die week.’ Vaak zeggen ouders: ‘Mijn kind gaat best goed. Het heeft er niet zo veel last van. Het is niet zo erg als bij andere kinderen.’ Ik zeg dan: ‘Zo’n week is vaak ook een opstap om later mee te gaan met de andere activiteiten. Je weet immers nooit of je kind in de toekomst nog last gaat krijgen van het ongeluk of de littekens.’ Als ouders twijfelen, zeggen we ook vaak: ‘Ga anders eerst eens mee met een eendaagse activiteit.’
Wanneer is de volgende vakantieweek?
Het is altijd in de mei-vakantie. De staf is er altijd al op zaterdag; de kinderen komen de dag daarna en op donderdag gaan ze weer naar huis. Het is voor kinderen van 7 t/m 11 jaar en op een mooie locatie in het midden van het land.
Afgelopen jaar ben je de vakantieweek gaan coördineren. Hoe is dat zo gekomen?
Ik vind het leuk dingen te organiseren en regelen. Ik zou er al kok worden. Vervolgens werd er gezegd: ‘Waarom word je ook geen coördinator? Dan kun je beide combineren. Dat red je wel.’ Ik zei dat ik daar niet aan twijfelde, maar dat ik beide combineren geen goede optie vond. Als je alsmaar in de keuken bent, dan zie je de kinderen te weinig. Daarom heb ik gekozen om alleen coördinator te zijn.
Is er opvang voor kinderen die het emotioneel moeilijk hebben?
We hadden een jongetje. Hij kwam met zijn moeder. Ze mochten een bed uitzoeken, opmaken en spulletjes neerzetten. Het leek allemaal goed te gaan, maar de eerste dag is altijd een beetje druk. Het jochie raakte helaas in paniek en wilde naar huis. Huilen dus. Ik werd gehaald om met hem te praten. Het was een heel gedoetje. Hij wilde echt niet. Gelukkig was zijn moeder er nog. Die wilde wel graag dat hij zou blijven. Ik ging met het jongetje in gesprek. Ik vertelde wat we gingen doen. Dat we onder andere naar de Efteling zouden gaan. Toch vond hij het zo eng en zo spannend allemaal. Toen heb ik zijn moeder geadviseerd om even weg te gaan van de locatie en er samen nog even rustig over te praten. Later zouden we dan horen wat ze besloten hadden.
Gelukkig hebben we toen een oplossing gevonden, waarbij hij zich veilig voelde en toch wilde blijven. Hij kreeg bij uitzondering een extra privilege en is gebleven. Vervolgens heeft hij een topweek gehad. Hij is zelfs een beetje boevig geworden. Hij kreeg een vriendje en ze werden samen echt stout. Hij voelde zich dus thuis. Fijn dat ie gebleven is die week!
Ik kan me voorstellen dat je ook niet altijd overal een oplossing voor weet. Is er als staflid ook ruimte om je eigen twijfels te uiten?
Ja natuurlijk. We hadden een ervaringsdeskundige als staflid, die moeite had met het kampvuur vanwege zijn eigen ervaring met vuur. Ik was blij dat hij het benoemde. We hebben erover gesproken en uiteindelijk heeft hij toch bij het kampvuur gezeten en het kampvuurverhaal voorgelezen.
Je had het ook over het ‘Familieweekend’. Wat moet ik me daarbij voorstellen?
Voor kleine kinderen met brandwonden – tot zeven jaar – waren er eigenlijk geen meerdaagse activiteiten. Toen zijn we een weekendje weg met de familie gaan organiseren. Ze mogen samen met broertjes, zusjes en ouders eenmalig mee. We kunnen zes gezinnen kwijt in een mooie locatie in Beugen. Elk gezin heeft een eigen comfortabele kamer, met sanitair. Alles is geregeld. Lotgenotencontact staat centraal. We hopen dat de gezinnen de waarde hiervan gaan inzien. Zodat het mogelijk ook een opstap kan zijn om later met de vakantieweken mee te gaan. Het is vanaf vrijdag tot en met zondag. Vorig jaar was het in oktober, maar we willen graag naar juni toe.
Jolanda vindt het organiseren van dit soort activiteiten leuk en ze kan het ook goed, maar wat inspireert haar om dit vrijwilligerswerk te doen?
Had ik nog kunnen werken, dan had ik nog in de verpleging gezeten. Dat weet ik zeker. Mensen helpen zit in mijn dna. Dit vrijwilligerswerk raakt aan wat ik gedaan heb qua werk. Ik voel me daar lekker bij. Enne, . . . wat is er nou meer waard dan die blije koppies van die kinderen. De ouders die helemaal gelukkig zijn, dat hun kind zo’n week heeft gehad of zo’n weekend. De ouders en kinderen die dan weggaan en je een dikke knuffel geven, omdat ze het zo fijn hebben gehad. Ik ben bovendien heel gek op kinderen. En verder is het fijn dat je vrijwilligerswerk kan doseren. Het is geen vaste baan.
Had je vooraf eigenlijk ervaring met het organiseren van dit soort activiteiten?
Ik ‘doe’ het altijd gewoon. Ik hoef niet altijd ergens ervaring mee te hebben. Ik ga er gewoon 100% voor. Ik ben voorheen voorzitter van de ouderraad geweest en leider bij het voetbal. Je doet het samen met de hele groep. En dat is wel heel belangrijk. Dat is iets wat voorop staat. Weet je, zoals nu met de staf ook, we hebben er nou alweer zin in om met z’n allen aan de voorbereiding te beginnen. Iedereen is superenthousiast. Het is allemaal zo leuk en zo gezellig. Je hebt met z’n allen hetzelfde doel: de kinderen een topweek bezorgen!
Nadat ik Jolanda bedankt heb voor haar boeiende verhaal, vertrek ik weer naar huis. Onderweg denk ik hoe blij wij mogen zijn met vrijwilligers zoals zij. Dankzij haar inzet en die van vele andere vrijwilligers ziet de wereld er voor mensen met brandwonden toch echt iets beter uit. Bedankt!
• Door Arnoud Bedet
Dit artikel is overgenomen uit het Magazine Infocus 2024-nr.1