Een van de belangrijkste doelen van de Vereniging van Mensen met Brandwonden is om lotgenoten met elkaar in contact te brengen. We zijn er, vanuit eigen ervaring, van overtuigd dat dit een verrijking van je leven is. En daarvoor hoef je niet eerst in een zware depressie te zitten. Het is gewoon prettig om mensen te ontmoeten die hetzelfde hebben meegemaakt als jij. ‘Een feest van herkenning’, ‘aan een half woord genoeg’, ‘je hoeft niet alles uit te leggen’, ‘begrip’, ‘even geen uitzondering zijn’, ‘een warme deken’ zijn allemaal kreten die omschrijven wat lotgenotencontact voor je kan betekenen.
Lezen over de ervaring van anderen kan je soms ook helpen of inspireren. Daarom hebben wij een aantal ervaringsverhalen die eerder verschenen zijn in ons magazine Infocus voor jou op een rijtje gezet. Klik hier voor een overzicht van alle ervaringsverhalen.
Hoe Patrick ter nauwernood NWDI overleefde en weer opkrabbelde.
NWDI (necrotiserende wekedeleninfectie) is een heftige infectieziekte die je uit het niets kan overvallen. Toen Patrick in Schotland op vakantie was kreeg hij eerst een heftig motorongeluk. Daarna sloeg de NWDI-bacterie toe. Hij en zijn familie waren op het ergste voorbereid, maar gelukkig herstelde Patrick volledig en tegenwoordig met veel spirit weer op de fiets.
Annemiek: door mijn brandwonden heb ik geleerd wie mijn vrienden zijn
“Ik ben 38 jaar en woon met mijn partner en een zoontje van vier in Beek (bij Nijmegen). Sinds een aantal jaren heb ik daar een eigen bedrijf in technische communicatie”, begint Annemieke haar verhaal. “Van origine ben ik elektrotechnicus. Toen ik in 1999 in een supermarkt aan een meterkast werkte ging het mis. Door een hevige kortsluiting verbrandde ik mijn gezicht en bovenlichaam. Met de ambulance ging ik eerst naar het Radboud Ziekenhuis in Nijmegen. Daar werd ik, gezien de ernst van mijn verwondingen, direct doorverwezen naar het brandwondencentrum in het Martini Ziekenhuis in Groningen.
Ik ben in Groningen heel goed opgevangen. En wat heel fijn was, was dat er vrijwel geen dag voorbijging zonder bezoek. Bijzonder als je bedenkt dat het voor het meeste bezoek zeker twee uur rijden is naar Groningen. Ik woonde destijds in de Betuwe. Op zo’n moment leer je je vrienden en familie kennen. Ik prijs mij heel gelukkig met een hechte familie en vriendenkring.”