Het was zomer 2003. Bloedheet. Te warm om je druk te maken eigenlijk, maar niet voor mij. Ik maak me namelijk altijd druk. Vooral als ik denk er mijn voordeel mee te kunnen doen. Die dag wilde ik mijn oude Volkswagen camper gaan repareren. De vlotter van de benzinetank moest vervangen worden. De meter op het dashboard gaf namelijk een onjuiste benzinestand aan. Voor de zoon van een garagehouder (ik dus) een koud kunstje, dacht ik. Dat liep helaas helemaal verkeerd af. Met enorme brandwonden en een moeizaam herstel, zowel lichamelijk als geestelijk, tot gevolg.

Heeft mijn laatste uur geslagen?
Zo’n 5 jaar geleden kreeg ik plotseling angstaanvallen. Een angst- of paniekaanval lijkt op hyperventilatie. Met een gevoel van benauwdheid (ademnood) in de keel en op de borst. Het was, alsof het moment waarop ik me verbrandde, zich herhaalde. Ik schrok me rot. Het gebeurde bij me thuis tijdens een gesprek met een vriendin. Hemeltje! Wat gebeurt er met me, dacht ik. Heeft mijn laatste uur geslagen?

Terug naar 2003. Tijdens de reparatie had ik benzine over me heen gekregen. En niet zo weinig ook. Er ontplofte een plastic jerrycan, waar ik de afgetapte benzine in had opgeslagen. En dat goedje kreeg ik over me heen. Toevallig was er een looplamp kapot gevallen en die lag met de stekker nog in het stopcontact op de grond. Klaar voor een feestje, maar niet heus. De hele boel ontplofte en ik stond in lichterlaaie. Later bleek dat de jerrycan waar de benzine inzat, geen ontluchting had (wat eigenlijk wel moet). Door de warmte was de benzine gaan verdampen, nam de druk toe, ging de jerrycan bol staan en ontplofte de boel.

Ook bleek dat het aftappen van de benzine eigenlijk helemaal niet nodig was geweest. Maar het advies van het bedrijf, waar ik de vlotter gekocht had, was om de benzine wel af te tappen. Allemaal punten waardoor ik ‘anderen’ aan zou kunnen wijzen als schuldig of veroorzaker van mijn ongeluk. Maar ondanks dat, gaf ik juist mezelf de schuld. Dat schuldgevoel lag aan de basis van al mijn angst­aanvallen. Ik ben echt door een hel gegaan, voordat ik dat schuldgevoel eindelijk van me af kon schudden.

Angst en epilepsie
Tijdens mijn gesprekken met de neuroloog van het ziekenhuis in Emmen, werd mij ook gezegd dat die angstaanvallen waarschijnlijk kleine epilepsieaanvallen waren. Had ik daar maar beter naar geluisterd of meer aandacht aan besteed. Dan was er misschien niet gebeurd, wat er in oktober vorig jaar gebeurde.

Hoewel ik met verschillende deskundigen over mijn verbranding en angstaanvallen gesproken had, leefde ik door alsof er verder niets aan de hand was. Met als gevolg dat de epilepsieaanvallen steeds vaker voorkwamen. Zo ook in oktober van het afgelopen jaar. Ik kreeg een aanval, terwijl ik aan het fietsen was. Ik viel bewusteloos van mijn fiets op mijn hoofd. Hersenletsel! Ik lag een maand in het ziekenhuis in Emmen en daarna nog een maand in het revalidatiecentrum de Horst. Inmiddels gaat het langzaam beter met me. En ik heb wat geleerd. Ik heb ontdekt waardoor mijn aanvallen getriggerd worden: negatief denken over mezelf. Jezelf afkeu­ren, doet ieder mens wel eens, denk ik. Maar ik doe het in allerlei omstandigheden.

Als ik dat te veel doe, roept dat bij mij het moment op, waarop het misging in 2003. Met angst- of epilepsieaanvallen tot gevolg.

Daarom is het ook zo belang­rijk dat ik mijn schuldgevoel moest kwijt­raken. Het zijn allemaal grote negatieve gedachtes, die bovendien ook nog eens onterecht zijn. Maar ook al ben je je daar bewust van, dat wil niet zeggen dat die gedachtes dan direct verdwijnen. Het is een proces wat best lang duurt. Tenminste bij mij.

Meer ruimte voor verdriet
Onlangs heb ik een en ander met een dominee besproken. Ik ben wel katholiek opgevoed, maar ga graag naar de protestantse grote kerk in Emmen. Vandaar dat gesprek met de dominee. Hij adviseerde mij om mijn verdriet vooral meer ruimte en aandacht te geven. Hoe, weet ik nog niet precies, maar ik ga het proberen. En misschien is het schrijven van dit verhaal er wel een onderdeel van.

Ik ben dit jaar ook begonnen met gesprekken bij de GGZ. Ik hoop dat zij me ook kunnen helpen om de negatieve gedachtes over mezelf nog wat meer te beteugelen. Ik heb inmiddels het gevoel dat ik langzaam maar zeker ‘op de goede weg ben’.

Graag wil ik mijn verhaal afsluiten met een klein advies voor mensen die zich misschien herkennen in delen van mijn verhaal:

Welk geloof je ook hebt, geloof in jezelf! En zeg af en toe: ‘Het is mijn schuld niet’. En tot slot: ‘Houd van het leven!’

• Door Frans Groenewegen