Op donderdag 13 juni 2019 reed Idan Ganot met een groep vrienden op de motor van Nederland naar Corsica. In de buurt van het Italiaanse Genua stopten ze om te tanken. Bij vertrek uit het tankstation gaf de motor Idan niet het signaal dat de standaard nog naar links uit stond. Terug op de snelweg ging Idan daardoor in een bocht onderuit. Met zo’n 90 kilometer per uur schoof hij op zijn billen meters over het asfalt, achter zijn motor aan. Op adrenaline wist hij met één van zijn vrienden de motor en zichzelf tijdig in veiligheid te brengen. ‘Uit gewoonte wilde ik gaan zitten. Meteen merkte ik: dat is geen goed idee.’ De politie en ambulance waren binnen 15 minuten ter plaatse en Idan werd op zijn buik liggend naar het ziekenhuis vervoerd.
Neem een vuilniszak mee
In het ziekenhuis bleek dat hij geen botten had gebroken. Daarom ontsloeg Idan zichzelf uit het ziekenhuis en regelde voor de volgende ochtend een vlucht naar huis. Met zijn billen, bovenbenen en een arm in het verband en wat paracetamol tegen de pijn, dacht Idan dat hij vooral wat schaafwonden had. ’s Nachts begon hij echter veel vocht te verliezen en dat werd alleen maar erger tijdens de terugreis naar Nederland. Op Schiphol vroeg Idan een vriendin om hem op te halen. ‘En neem ook maar een vuilniszak mee, want anders wordt je auto vies’, raadde hij aan. Zij bracht hem naar het ziekenhuis, waar men hem doorstuurde naar het brandwondencentrum in Beverwijk. Omdat hij net uit het buitenland kwam, moest hij in isolatie.
Dumbells uit de vitrine
Idan dacht binnen een paar dagen naar huis te kunnen. Er bleken echter stukjes asfalt en pak in zijn wond te zitten. De wonden waren bovendien groot en zo diep dat hij spier kwijt was. Tijdens de eerste operatie werden de wonden schoongemaakt en afgesloten met donorhuid. Tijdens het herstel verveelde Idan zich. Hij is in zijn vrije tijd cross-fit trainer. Toen Idan na twee weken zijn kamer uitmocht, zag hij in de recreatiekamer een vitrine met dumbells. ‘Dus vroeg ik om de sleutel, want ik wilde iets doen. Niet sporten, maar bewegen. Ik mocht mijn billen en hamstrings niet aanspannen, maar wel mijn armen. En ik mocht niet zweten, maar wilde wel voelen dat mijn lichaam een beetje bezig was.’ Kort daarna vroeg een nieuwe medewerker hem: ‘Ben jij die gekke jongen die in de recreatiekamer dumbells ging tillen na die operatie?’ Twee weken later volgde nog een operatie, waarin hij een huidtransplantatie met zijn eigen huid kreeg. In totaal lag Idan een maand in het ziekenhuis.
Middelen tegen de jeuk
Met thuiszorg leerde Idan zich thuis te redden. Het lastigste was weer te gaan zitten: dat ging echt millimeter voor millimeter. Hij werd echter gek van de jeuk. De druppels die hij had meegekregen, hielpen niet. Daarna probeerde hij zeker vijftien soorten zalf en kreeg hij Hydroxyzine-pillen voorgeschreven. Die pillen hielpen hem wel, maar je kunt er suf van worden. Inmiddels heeft Idan zijn medicijngebruik afgebouwd, maar hij heeft nog steeds last van jeuk. Online las hij het verhaal van iemand die Whole body cryotherapie had gebruikt tegen de jeuk bij brandwonden. Dat bleek voor Idan een gouden greep. Zeker in de zomer gaat hij dagelijks naar Freezlab (zie www.freezlab.nl).
Daar loopt hij in zijn ondergoed een cabine in van -60 graden celcius en daarna in een cabine van -110 graden, voor in totaal maximaal 3 minuten. Zijn huid reageert goed op die droge kou.
Steun bij elkaar
Het was hoog zomer toen Idan weer naar buiten ging. In lange mouwen en een lange broek, want hij schaamde zich voor zijn brandwonden. Als hij jeuk had op zijn billen, dan voelde het raar als hij daar in het openbaar aan zat. Bovendien was hij bang dat mensen tegen hem aan zouden stoten en dat zijn wonden weer open zouden gaan. Toen hij slaapproblemen kreeg en zich somber voelde, besloot hij psychologische hulp te zoeken. Dat hielp hem weer naar buiten te gaan – in korte mouwen. Wat hem ook hielp, waren de online koffie-
uurtjes van de Vereniging van Mensen met Brandwonden en de Brandwonden Stichting. ‘Daar zit je met mensen die een vergelijkbaar verhaal hebben. Iedereen heeft hetzelfde hersteltraject doorlopen.’ Hij vindt het belangrijk dat mensen met brandwonden zo snel mogelijk de Vereniging leren kennen. ‘Voor het gevoel dat iemand jouw pijn, frustraties en slapeloze nachten begrijpt. En het delen van allerlei tips en tricks.’
Grote stappen vooruit
Na vier jaar is Idans hersteltraject nog steeds niet afgerond. Vorig jaar onderging hij een vettransplantatie, waarbij er vet onder de huid werd gespoten. Hij zag het effect binnen 3 dagen: het vergrootte de elasticiteit van de huid en verbeterde de kleur ervan. Afgelopen maart onderging hij een operatie om de vorm en structuur van zijn billen te verbeteren. ‘Of dat genoeg is voor mij, dat weet ik nog niet. Die acceptatie blijft een ding. De zichtbare brandwond op mijn arm is voor mij makkelijker te accepteren. Wat in de intieme omgeving zit en gemakkelijk te verbergen is, daar heb ik meer moeite mee.’
Toch heeft Idan grote stappen gezet. Sinds een half jaar heeft hij een nieuwe relatie. En twee dagen na zijn laatste operatie vroeg zijn zoon van 9 of hij de brandwonden mocht zien. Dat was een openstaande opdracht uit Idans therapie. Hij verzamelde moed en liet zijn billen zien. De reactie van zijn zoontje? ‘Ja, het is goed. Dank je wel!’
• Door Susan Schutjes