Kim is acht jaar oud als de familie gezellig buiten gaat gourmetten. Tijdens het bijvullen van de gelpotjes ontploft de jerrycan. Kim zit er precies tegenover. Na de eerste hulp in het Radboudziekenhuis in Nijmegen wordt ze direct naar Beverwijk gebracht. Een verblijf van zes weken in het Brandwondencentrum en tien maanden in de St. Maartenskliniek in Nijmegen volgde. Ondertussen kon ze daar wel naar school. “Maar ik had teveel gemist en bleef dus zitten in groep 5.” Toen haar moeder de verbanden kon verwisselen mocht ze naar huis en ging ze daar weer naar school. “Ik weet nog wel dat ik vanuit Nijmegen al een paar keer was gaan oefenen op mijn oude school, zodat ik mijn draai weer kon vinden en mijn klasgenootjes aan mij konden wennen” vertelt ze.
Veel hobbels te nemen
Er brak opnieuw een spannende periode aan voor Kim toen ze naar de middelbare school ging. Gelukkig kreeg ze hulp van Kitty Stoker uit Beverwijk die met haar meeging naar de eerste kennismakingsdag. “Dat was voor mij heel fijn, maar ook de school gaf aan dat fijn te vinden. Het eerste jaar ging goed, maar halverwege het tweede jaar kreeg ik last van angstaanvallen. Ik had mijn ongeluk nooit goed verwerkt. Ik heb toen veel thuis gezeten, want ik durfde de deur niet meer uit. Dat ging ten koste van mijn prestaties op school. Ik ben daarom overgestapt van de Havo naar het VMBO, zodat ik het ietsje rustiger kreeg. Hulp bij de angstaanvallen kreeg ik van Emilia de Gruijter, een psychologe met ervaring in het begeleiden van mensen met brandwonden.”
Vijf behandelingen
In 2012 ging Kim op bezoek bij dokter Koen Gho, die aangaf voor haarstamceltransplantie vijf behandelingen nodig te hebben. De verzekeraar ging echter niet zonder meer akkoord. De goedkopere ballonbehandeling werd wel betaald, maar die wilde Kim absoluut niet. Kim en haar ouders hielden vol en mochten naar het verzekeringskantoor in Eindhoven komen. “Dat was niet leuk, die man bekeek mij echt van alle kanten en maakte zelfs nog een opmerking over mijn oor, dat ook nog wel eens geopereerd zou moeten worden. Nee, het was echt geen pretje. Maar gelukkig zeiden ze ja op vijf behandelingen.” De eerste keer was nog in hetzelfde jaar.
Bekijk hier de video waarbij Koen Gho uitleg geeft over het principe van haarstamceltransplantatie.
Haarzakjes verplaatsen
Een paar maanden later onderging Kim in Maastricht haar tweede haarstamceltransplantatie. Ook deze behandeling – van 8 uur ’s ochtends tot 3 uur ’s middags – verliep succesvol. “Eerst wordt de te behandelen plek geschoren,” legt Kim uit, “dan verdoven ze het gebied waar ze de haarzakjes weghalen. De eerste keer was dat best pijnlijk, daarom keek ik er erg tegenop, maar nu deed het niet meer zo veel pijn. Ze gebruiken nu een apparaatje waarmee de verdovingsvloeistof door middel van trillingen beter verspreid wordt. Een soort massageapparaatje, echt fijn op die manier,” lacht Kim. “In de vloeistof zit een middel dat de bloedvaten verwijdt zodat het bloed er beter doorheen stroomt. Dit is goed voor haarzakjes. Zo komen ze aan hun voeding waardoor ze beter groeien. Daarna proberen ze er zoveel mogelijk te oogsten om ze te implanteren op de plek die ik als voorkeur aan het begin van de ochtend had aangewezen.”
Nog drie te gaan
Kim kreeg daarna nog drie behandelingen, Wat voor Kim de doorslag gaf om voor de behandeling van dr Gho te kiezen was vooral: “Geen ballon, geen bult en geen narcose. Dus minder belastend. Bovendien is de slagingskans groter. Zo’n 80% van de haren die weggenomen zijn, komt weer terug.” Kim is erg tevreden over het resultaat. Ze kijkt de toekomst weer met meer vertrouwen tegemoet.
- Door Liesbeth de Wijs