Foto: Laura (middelste rij links) samen met andere ScarWars deelnemers.
Ik ben Laura en ik ben 19 jaar . Toen ik 15 maanden was, kwam ik in aanraking met kokend hete thee. Ik klom op een stoel en daarna op de tafel, waar een pot kokende thee stond. Deze heb ik over mezelf heengetrokken. Daarna ben ik naar het brandwondencentrum in Beverwijk gebracht. Ik kreeg daar een huidtransplantatie en heb lang moeten herstellen.
Ik heb mijn brandwonden al heel mijn leven. Ik ken mezelf eigenlijk ook niet zonder. Voor mij is het dus de normaalste zaak ter wereld. Ik merk dat er weleens mensen zijn die naar mijn brandwonden kijken. Maar daar trek ik me niets van aan. Het hoort nou eenmaal bij mij, en ik ben er stiekem ook best trots op.
Ik ben op mijn zevende voor het eerst meegegaan met de kindervakantieweken van Stichting Kind & Brandwond. Helaas door corona, is er niet elk jaar een kamp geweest. Maar ik ben toch zeker wel acht keer mee geweest met de kinder- en jongerenweken. Dit betekende heel veel voor mij. Hier heb ik geleerd om met mijn brandwonden om te gaan en dat ik me er niet voor hoef te schamen. De activiteiten die worden georganiseerd op deze kampen zijn grensverleggend en hartstikke leuk. Hierdoor ben ik ook erg gegroeid als mens, door dingen te doen die ik eigenlijk nooit zou doen. De activiteiten gaan altijd alle kanten op: van zweefvliegen tot een dagje Efteling.
De kinderen op deze kampen vormen altijd een hechte groep. Iedereen begrijpt elkaar en dat is ontzettend fijn. Het voelt echt als een grote familie. Daardoor worden deze kampen nog leuker. Ik heb hier ook vriendschappen voor het leven opgebouwd. Maar als je 18 wordt, ben je te oud voor de jongerenweek en mag je niet meer mee. Maar door een raar toeval, gold dat voor mij niet helemaal. In het jaar dat ik 18 werd, was ik ‘toevallig’ ook in de Efteling, toen de jongerenweek daar op bezoek was. Ik mocht dat jaar voor het eerst niet mee, maar ik wilde zo graag iedereen weer even zien. Ik kon de drang om op dezelfde dag naar de Efteling te gaan, niet onderdrukken. Gelukkig konden ze erom lachen en vonden ze het helemaal niet erg. Leuk juist!
Afgelopen najaar mocht ik voor het eerst mee met ScarWars; het weekend voor jongeren van 19 t/m 25 jaar. Ik vond het megaleuk. Ik was erg benieuwd naar hoe de sfeer zou zijn en wat we precies gingen doen.
Het warme bad; het familiegevoel
Toen we voor het eerst met de hele groep samen waren, kwam ik echt in een warm bad terecht. Gelijk kwam het familiegevoel weer omhoog. Best gek, omdat ik de meesten niet eens kende. De activiteiten waren ook hier hartstikke leuk. Vlotten bouwen, lekker buiten spelen, bootje varen, een dropping met een escaperoom en een neonparty. Het is qua sfeer eigenlijk precies hetzelfde als de kindervakantieweken, alleen dan met wat oudere jongeren en een weekendje in plaats van een week. Iets wat wel totaal nieuw was, was ‘de serieuze ochtend’. Dan ga je in groepen in gesprek over je brandwonden. Dit vond ik persoonlijk heel fijn. Je kon de anderen steunen in dit gesprek en een luisterend oor bieden. Tegelijkertijd deden zij dit ook bij jou. Dit zijn echt hele waardevolle momenten in zo’n weekend.
Tijdens dit weekendje wordt er natuurlijk ook veel gegrapt. Een van de leukste dingen was toch wel het ‘Just dance’ spelen op een grote beamer. Iedereen was lekker aan het dansen en had het megaleuk. De neonparty was ook zeker een groot succes. De neonstickers vond ik thuis nog terug op mijn kleding. Mijn eerste jaar ScarWars was dus zeer geslaagd en ik kijk nu al uit naar volgend jaar.
Ik wil graag ook staflid worden
Later lijkt het mij ook erg leuk om staflid te worden. Ik zeg dit al sinds dat ik 12 was. Helaas moet ik nog even wachten tot ik oud genoeg ben. Als ik nu al staflid mocht zijn, had ik het meteen gedaan. Het lijkt mij heel waardevol om kinderen dezelfde bijzondere ervaring te bezorgen, als die ik vroeger heb meegemaakt. Ik heb zelf heel erg gemerkt hoe fijn ik deze kampen vond. Later ben ik er ook achter gekomen dat ik hierdoor ook echt sterker ben geworden. Gewoon door alle grensverleggende activiteiten en door af en toe even een weekje weg te kunnen; zonder zorgen en met lotgenoten die begrijpen hoe het voelt om brandwonden te hebben.
Voor kinderen is het belangrijk dat zij zien dat ze niet de enigen zijn met brandwonden. Ze zien dat het niet erg is om brandwonden te hebben en dat het ook niet gek is. Het is juist heel normaal. Als mensen je aanstaren vanwege je brandwonden, betekent dit niets ergs. Je bent gewoon anders en dat trekt nu eenmaal wat extra aandacht. So what! Dat wil ik de kinderen later graag meegeven.
Vrijwilliger op de Brandwondendag
Maar ja, ik moet nog wel even wachten tot ik oud genoeg ben om staflid te worden. Tot die tijd ga ik me alvast op een ander manier inzetten voor de Brandwonden Stichting en Stichting Kind & Brandwond. Ik heb me dit jaar namelijk opgegeven als vrijwilliger bij de Brandwondendag. Hier kijk ik enorm naar uit!
• Door Laura