Silvie (25) gaat al 17 jaar mee met de vakantieweken

Silvie was 8 jaar toen ze voor het eerst mee ging met de vakantieweken van de Stichting Kind en Brandwond. Sinds die tijd miste ze geen enkel jaar. Toen ze eenmaal 18 werd ging ze mee met Scarwars. Het was iets waar ze altijd naar uitkeek. Silvie is inmiddels 25 en ging dit jaar voor…

Silvie was 8 jaar toen ze voor het eerst mee ging met de vakantieweken van de Stichting Kind en Brandwond. Sinds die tijd miste ze geen enkel jaar. Toen ze eenmaal 18 werd ging ze mee met Scarwars. Het was iets waar ze altijd naar uitkeek. Silvie is inmiddels 25 en ging dit jaar voor het eerst mee als staflid van de kindervakantieweek. Silvie vertelt over haar ‘loopbaan’ van deelnemer naar staflid.

Hoe kwam je eigenlijk bij die vakantieweken terecht?
“Als kind kreeg ik een meningokokkenscepsis, een ontsteking waardoor ik ook littekens kreeg. Ik heb dus geen brandwonden, maar kreeg wel dezelfde behandelingen voor mijn littekens.” Elk jaar werd ze per brief uitgenodigd voor de vakantieweken van de Stichting Kind en Brandwond. Toen waren er altijd erg veel aanmeldingen, dus het was altijd spannend of er genoeg plek was. Gelukkig was dit het geval en heb ik geen jaar hoeven missen. Ook niet bij Scarwars.”

Wat betekenden de vakantieweken voor je?
“Ik ging er met veel plezier heen, omdat ik me daar volledig op mijn gemak voelde. Ik had er vrienden en vriendinnen die ik eigenlijk alleen tijdens die weken zag, maar waar ik een hele hechte band mee had. Dat komt doordat je tijdens die weken volledig jezelf kan zijn en jezelf kan laten zien. Daardoor ontstaat er snel een hechte band. Ik heb hier vrienden voor het leven ontmoet. Ook al zie ik ze niet elke dag, ik weet dat ik maar één belletje hoef te plegen en ze staan voor mij klaar, en dit geldt ook andersom.”

Waren er ook momenten die je je altijd zult herinneren?
“Er zijn zo veel momenten die ik mijn hele leven met mij zal dragen. Van goede gesprekken die blijven hangen tot het helemaal gek maken van de leiding door hele nachten wakker te blijven en stiekem over te lopen naar de jongenskamer. En het ontstaan van de vriendschappen. Een aantal mensen spreek ik bijna dagelijks en anderen zie of spreek ik slechts een paar keer per jaar, maar dat maakt onze band niet minder hecht. We delen iets speciaals. Hoe de groep ook verandert – door doorstroom of door nieuwe mensen – de sfeer blijft gemoedelijk, waardoor iedereen echt zichzelf is. Er is een basis van veiligheid en geborgenheid. Hierdoor openen mensen zich eerder en ontstaan er makkelijker diepe vriendschappen.”

Je bent zowel met de kindervakantieweken als met Scarwars mee geweest. Wat zijn de verschillen tussen de weken, kun je daar iets over zeggen?
“Dat zit vooral in de leeftijd en dat Scarwars een weekend is en de vakantieweken een week zijn. De sfeer was voor mij altijd even prettig en de mensen eveneens. Op Scarwars is iedereen een stukje ouder en is het soms wat makkelijker om wat diepere gesprekken aan te gaan. Maar het is beide even bijzonder en fantastisch om mee te gaan.”

Je bent het afgelopen jaar voor het eerst mee geweest als begeleider. Hoe was dat? En zie je dingen nu anders dan toen je deelnemer was?
“Als begeleider meegaan is echt een super ervaring. Het is heel tof om te zien wat de weken teweeg brengen. Ik kan me herinneren als kind, dat het fijn was en dat het echt toffe weken waren. Nu als begeleider zie je ook echt wat het met een kind kan doen. Een aantal kinderen komen best onzeker binnen en gaan met de grootste glimlach en opgeheven hoofd de deur uit. Ik vind het heel bijzonder om te zien hoe snel zo’n groep aan elkaar gehecht is. Uit eigen ervaring weet ik ook dat dat als vanzelf gaat. Heel mooi.”

Je hebt zelf ook littekens. Denk je daar vaak aan?
“Ik ben niet heel veel bezig met mijn littekens, om eerlijk te zijn. Dit is wie ik ben en dit is hoe ik eruit zie. Vindt de ander dat niet leuk, dan is dat jammer voor diegene. Ik heb van kleins af aan geleerd om te vertellen over mijn littekens en dat doe ik nog steeds aan iedereen die ernaar vraagt of het graag wil weten. Natuurlijk heb ik ook wel eens mijn mindere dagen. Maar eerlijk gezegd ben ik dan bijvoorbeeld meer bezig met mijn gewicht, of een puistje dan met mijn littekens. Ze horen bij mij en maken me uniek. Ik ben een voorstander van ‘doe waar je je goed bij voelt’ en dat probeer zoveel mogelijk in de praktijk te brengen.”

Je bent beeldend therapeut in opleiding. Kun je in dat vak iets voor mensen met brandwonden betekenen?
“Vorig jaar liep ik stage in Bolivia. Ik gaf daar beeldende therapie aan kinderen met brandwonden vanuit de stichting ‘Pintar en Bolivia’. Ik zag en hoorde daar de verschrikkelijkste verhalen. In landen als Bolivia kom je erachter hoe goed wij het hier in Nederland hebben, en hoe goed de zorg is, die ons meteen geboden word. De kwaliteit van onze artsen en wetenschappers is hier echt fantastisch in tegenstelling tot daar. Daar heb ik echt geleerd om te genieten van de kleine momentjes in het leven en ik heb met eigen ogen gezien wat onwetendheid en schaamte kan doen. Daarnaast heb ik ook ervaren hoe mijn vak (beeldende therapie) en ikzelf als ervaringsdeskundige kunnen bijdragen aan de gemoedstoestand van een persoon. Dat zorgde voor hele mooie en fijne (geluks)momenten.”

Ben je een tevreden mens?
“Het gaat goed met mij, ik zit lekker in mijn vel en ben veel bezig zowel met mijn studie als met werken. Ik probeer te genieten van de kleine geluksmomentjes in het leven, zoals een mooie zonsondergang of een heerlijke wandeling. Ik kijk enorm uit naar mijn volgende reis, die me hopelijk na mijn studie te wachten staat. Verder vind ik de activiteiten die de Stichting verzorgd super en ben er trots op dat ik hieraan nu zelf een bijdrage mag leveren als begeleider van de tienerweken. “

Heb je iets wat je aan de lezers wilt meegeven?
“Love yourself, je bent prachtig zoals je bent, je littekens maken je uniek. Wees er trots op, ze horen bij je en dat is wat ons mooi maakt en verbindt.”