Corrie vertelt: ‘Ik was net een jaar, kon net lopen en speelde buiten met mijn broer met een bal. De bal rolde in de sloot, waar mijn opa die dag de sloten aan het ‘uitstoken’ was. De begroeiing van de sloten werd toen afgebrand en niet gemaaid zoals nu. Mijn opa dacht dat het vuur uit was en ging naar huis. De as was echter nog gloeiend heet. Toen ik de bal uit de sloot wilde pakken, verbrandde ik mijn voeten.

Doordat ik op 1 voet ben gaan staan, had ik aan mijn linkervoet veel schade. Daar had en heb ik alleen maar bot aan mijn hiel en geen huid meer. De achter­kant van mijn been is ook verbrand maar daar heb ik geen last van. Na het ongeluk lag ik ruim een half jaar in het ziekenhuis. Ik herkende mijn eigen moeder niet eens meer. Dat moet vast moeilijk voor haar zijn geweest, maar we spraken er nooit over. Ik groeide op met: ‘Als je er niet over praat, dan is het er ook niet.’ En dat terwijl ik altijd enorm veel pijn had. Met regelmaat ging ik op controle naar de dokter. Op het einde van mijn lagere schooltijd zei hij een keer:  ‘Je mag blij zijn dat je er nog bent.’ Ik ging naar hem toe om de pijn te verminderen, maar dat bleek helaas dat niet mogelijk.

Na 20 jaar eindelijk een verzachtende wondgel
‘Pas 20 jaar geleden kwam een arts op het idee om mijn voet met wondgel te behandelen. Ik had wel een inlegzool, maar deze gel hielp echt. Het was een grote pleister met Elastogel erin. De wond sloot hierdoor beter en ik had minder pijn. Tot twee jaar geleden; toen was de wondgel niet meer leverbaar.
Maar de wond was nog altijd open en mijn voet ging snel achteruit. Het was februari 2020 en de pedicure vond dat ik naar mijn huisarts moest. Hij zag de voet en zei: ‘Zo’n klein wondje, doet dat zoveel pijn?’
Ik zakte door de grond. Ik voelde mij afgewezen en niet serieus genomen. De wondverpleegkundige zei vervolgens dat ik de voet vet moest houden. Dat hielp echter ook niks. Ik ging noodgedwongen steeds ver­der op mijn voorvoet lopen. Daardoor werd ook mijn voorvoet pijnlijk. Op mijn verzoek verwees de huisarts me naar de dermatoloog. Maar ook hij kon me niet helpen; na 62 jaar was het chronisch geworden.’

Wat nu? Ik krijg dezelfde dag antwoord!
‘Ik was in paniek. De rolstoel stond al klaar. Ik kon echt niet meer lopen. Ten einde raad stuurde ik afgelopen november een mailtje naar de Brandwonden-informatielijn. Nog dezelfde dag kreeg ik een reactie. Ik wist niet wat me overkwam. Iemand die direct antwoordde, interesse had en mij dingen vroeg. Het was Sigrid van Gerven. Ze vroeg me een foto te sturen. En toen is het balletje gaan rollen. Ik had in no time een afspraak in het Brandwondencentrum in Beverwijk. Daar begonnen ze direct over een mogelijke operatie. Ik wist niet wat ik hoorde: opereren? Ik was stom verbaasd. Ik begon te huilen. Ik was in shock.
Dokter van Zuijlen kwam erbij. Hij vroeg: ‘Waarom bent u nog nooit eerder naar ons doorgestuurd?’ Ik moest hem het antwoord schuldig blijven. Hij vertelde dat een operatie aan mijn voet mij echt zou kunnen helpen. Dat kon al over drie weken. Werkelijk fantastisch. Er zat teveel spanning op het litteken. Dus hebben ze die spanning er afgehaald door vet te injec­teren in mijn voet.

Zodat er een soort kussentje kwam tussen bot en huid. Dat is inmiddels gedaan. Na de operatie zat mijn voet in het gips, moest ik met krukken lopen en had ik nog steeds pijn. Even dacht ik: waar ben ik aan begonnen. Paul van Zuijlen, de meest aardige dokter die ik ooit ben tegengekomen, vertelde toen hoe het kwam dat ik nog pijn had, dat ik geduld moest hebben en wat voor opties er nog meer waren om me te helpen. Ik was zo blij dat ik daar terecht kon met mijn vragen en dat ze mij serieus namen. Ik ben er nog niet, maar ik kan nu weer op mijn hele voet steunen. Dat ik dat nog mag meemaken. Ik ben echt heel dankbaar.’

‘Op het centrum hoorde ik dat dit soort operaties al jaren geleden mogelijk waren. Dat kwam wel even heel hard binnen. Het heeft 62 jaar mijn leven be­paald. Hoeveel dingen ik heb moet missen van­wege die voet. Maar ik heb voor mijzelf toen besloten dat ik niet achterom wilde kijken. Ik wil nu vooral vooruit kijken. Genieten van een rondje wandelen en van het feit dat ik niet nu al in die rolstoel hoef. Ik ben inmiddels wel weg bij mijn oude huisarts. Bij het afrondend gesprek heb ik hem verteld dat hij mij tot op het bot had vernederd door te zeggen: ‘Pijn om zo’n klein wondje?’ Hij bood toen gelukkig zijn excuses aan. Ik was blij dat ik dat tegen hem heb kunnen zeggen.’

Lotgenotencontact
‘In het Brandwondencentrum hoorde ik ook voor het eerst over de Vereniging van Mensen met Brandwonden. Ik hoorde het in Keulen donderen. Ik meldde me direct aan voor een eerste online lotgenotenmeeting. De mensen waren zo aardig en begripvol. Ik kon er mijn verhaal kwijt en ik werd echt emotioneel. Daarna heb ik vooral geluisterd. Maar ook daar had ik veel aan. Bij de tweede meeting vroeg iemand: ‘Corrie, de vorige keer had je het moeilijk. Hoe is het nu?’ Die vraag krijgen, was al zo fijn. Ik ben altijd overal weggestuurd, maar hier vond ik echte interesse en erkenning. Top!’
‘Vorig jaar is mijn moeder overleden. Dat maakt het wellicht makkelijker om er nu over te praten. Ik denk dat zij zich schuldig voelde en er daarom moeilijk over kon praten. Ik heb het haar nooit kwalijk genomen.’

Hoe gaat het nu?
‘De voet is nog steeds gevoelig, maar ik heb zeker de helft minder pijn. Het gaat met kleine stapjes vooruit. Deze zomer krijg ik waarschijnlijk mijn tweede operatie. Ik zou heel blij zijn als ik dan weer een rondje kan wandelen en naar het kerkhof kan waar mijn ouders liggen.
Ik heb er heel bewust voor gekozen mijn verhaal hier te vertellen. Ik hoop dat ik daar anderen mee kan helpen. Anderen die mogelijk in hetzelfde schuitje zitten en nog niet de juiste hulp hebben gevonden. Want ik ben echt ontzettend blij met de hulp van het brandwondencentrum en het lotgenotencontact van de Vereniging. Ik denk nu: eind goed, al goed. Ik heb goede hoop en goede moed.’

• Door Pauline Nieuwenhuis

BRANDWONDEN-INFORMATIELIJN

Corrie legde contact met een verpleegkundige van de brandwondeninformatielijn.
Heb je vragen over de lichamelijke of psychische gevolgen van een brandwondenongeval of NF, neem dan contact op. Zij kunnen je verder helpen.
Mail of bel: informatielijn@brandwondenstichting.nl of 0900-044 0044 (tijdens kantooruren).