Thuis, in de eigen vertrouwde omgeving, begon de verwerking pas echt. Tijdens het ongeluk was ik heel erg bang geweest. Daarna drong het pas echt tot mij door dat ik er voor hetzelfde geld niet meer was geweest

Een prijs in een loterij brengt meestal geluk. Toen Dini Hietbrink een oranje Postcodeloterij-barbecue won, had zij ook nooit verwacht dat het bij het eerste gebruik helemaal mis zou gaan. “Normaal gesproken barbecueën wij de laatste jaren altijd op gas”, vertelt Dini. “Maar die gewonnen barbecue wilden we ook wel een keer gebruiken. Wij hadden toch nog wat aanmaakblokjes en gel over van vroeger.”

Kort na het aansteken, ontplofte er iets in de barbecue en een grote steekvlam raakte de jurk van Dini. “Ik dacht dat ik veilig op zeker wel 3 meter afstand stond te kijken”, zegt ze. “Maar door die steekvlam vloog mijn jurk kort maar hevig in brand. Ik had brandwonden op mijn rechterarm, rug en stapte direct onder de lauwe douche. Daarna ging ik naar de huisartsenpost die mij meteen doorstuurde naar de spoedeisende hulp van het ziekenhuis in Zutphen. Daar maakten ze foto’s van de brandwonden en mailden die naar het brandwondencentrum in Groningen. Ik bleek derdegraads brandwonden te hebben en moest direct komen.”

“In Groningen had ik het, zeker die eerste twee weken toen ik alleen op een kamer lag, moeilijk. Ik was afgesloten van alles en iedereen en vond het verschrikkelijk. Ik ben een echte bezig bij en van puzzelen en tv-kijken had ik op een gegeven moment meer dan genoeg. En dan elke morgen als de klok weer richting half negen ging…..de verbandwisseling. Eerst kreeg ik morfine tegen de pijn, maar toen ik daar niet tegen kon, kreeg ik steeds een pufje in mijn neus. Wat het was weet ik niet, maar het was heerlijk en het werkte”.

Hele lieve mensen
Over de behandeling in ziekenhuis is Dini bijzonder te spreken, maar aan transplantaties moest ze niet denken. “Het zijn allemaal hele lieve mensen die daar werken, echt wel. Dat is heel belangrijk als je daar ligt. Er is er niet een die ik minder vond, niemand helemaal niemand! Wel heb ik vanaf de eerste dag tegen elke arts, verpleegkundige of wie er ook maar aan mijn bed kwam, gezegd dat ik geen transplantaties wilde. Ik wou per se dat mijn lichaam het zelf deed, daar was ik heel stellig in. Ik hield me precies aan wat ik moest eten en drinken; heel veel calorieën en veel zuivel. Ik had het idee dat ik hierdoor een transplantatie kon vermijden.

Toch ging het er om spannen. Er kwam een arts aan mijn bed die zei dat ik een transplantatie zou krijgen als het de volgende dag niet beter zou gaan. Gelukkig wist de verpleging hoe ik erover dacht. Dus hup, de arm weer in de Fluimucil en duimen maar. En ja hoor, toen de arts de volgende dag kwam kijken, zag het er goed uit. De verpleging was heel blij voor mij. En oh, wat was ik blij en trots dat het dankzij hun verzorging gelukt was.”

Verwerking
Na drie weken in het brandwondencentrum mocht Dini naar huis. Wel moest ze nog verschillende keren terugkomen voor controle en volgt er begin volgend jaar nog een z-plastiek. Thuis, in de eigen vertrouwde omgeving, begon de verwerking pas echt.

“Tijdens het ongeluk was ik heel erg bang geweest. Daarna drong het pas echt tot mij door dat ik er voor hetzelfde geld niet meer was geweest. In Groningen kwam er elke dag een psycholoog met mij praten en ook daarna tijdens de controles. Ik had het er anderhalf uur rijden graag voor over. Alleen maar lof daarvoor. Maar thuis zag ik steeds weer die vlammen voor me. Ik was ongelukkig en had het gevoel dat niemand mij begreep. Ik kon het zelf al nauwelijks bevatten. Toen ik eind augustus weer rustig aan begon met mijn werk als huishoudelijke hulp ben ik mezelf wel een paar keer tegengekomen. Maar ik ben nu eenmaal een doorpakker en wilde alles doen om het zo snel mogelijk achter me te laten.”

EDMR
“Ik ben blij dat ik tot voor kort psychologische hulp heb gehad”, vertelt ze. “Eerst in Groningen en later hier in de buurt in Lochem. Dankzij de EMDR-therapie heb ik het nu een plek kunnen geven. Ik ben behoorlijk nuchter en dacht ‘een paar keer met je ogen heen en weer, dat werkt toch niet’, maar het helpt echt!”

Scarchallenge
Afgelopen zomer werd Dini lid van onze Vereniging. In het ziekenhuis had zij helaas niets over het bestaan van de Vereniging gehoord. Later zei de psycholoog in Lochem wel, dat het goed zou zijn als ze een buddy, een maatje, zou kunnen vinden. Het was voor Dini reden om te reageren op de uitnodiging voor de Scarchallenge toen ze die in bus kreeg.

“In de trein naar Alkmaar dacht ik nog ‘waarom wil en doe ik dit eigenlijk?’. Ik zag er enorm tegenop om er alleen naar toe te gaan. Je kent niemand, je weet niet wat je te wachten staat en welke mensen er komen. De eerste dag, de vrijdag, had ik het zwaar. Het zou niemand hebben verbaasd als ik weer naar huis was gegaan. Je krijgt dan zoveel indrukken. Je ontmoet zoveel mensen met allemaal hun eigen verhaal. Je ziet hun littekens en dat was confronterend. Ik werd echt met mijn neus op de feiten gedrukt. Ik hoor bij dat groepje mensen met brandwonden, heel raar. Maar het deed me ook heel goed. Ik ben er sterker door geworden. Ik heb veel van de anderen opgestoken. Je krijgt zoveel steun van elkaar. Je hoeft maar een woord te zeggen en ze begrijpen je. Dat is zo fijn.”

Programma
“Er werd dat weekend heel veel georganiseerd”, gaat Dini verder. “We gingen met z’n allen zwemmen en met z’n allen uit. ‘Daar ben ik niet zo blij mee’, zei ik toen wij de tweede avond gingen barbecueën. Voor mij was het de eerste keer na mijn ongeluk. ‘Daarom doen we het ook’ zeiden ze. ‘Je kunt het beter doen met mensen die jou begrijpen dan dat je het voor het eerst thuis doet in een gezinssituatie’. En dat was ook zo. Het ging ook best wel goed. Maar ik had wel iets van ‘Oh’.”

Wens
Het hele weekend praatten wij veel met elkaar. Er waren spelletjes om elkaar beter te leren kennen, om te zien hoe jij reageert en wat een ander ervan zegt. Zondagavond was er als afsluiting een kampvuur. We moesten er met z’n allen omheen gaan zitten en om de beurt een stok in het vuur gooien en een wens uitspreken. Niemand zei dan verder wat. Iedereen staarde naar het vuur, allemaal met eigen gedachten, allemaal spannend, allemaal eng.

Ik weet niet goed meer wat ik wenste. Het was zo indrukwekkend dat ik bijna de hele tijd zat te huilen. Het kwam erop neer dat ik heel blij was dat ik gekomen was. Dat ik er, hoewel ik er erg tegenop had gezien, enorm veel sterker uit was gekomen. En ik wenste dat het voor iedereen zou gelden. Ik heb me in de tijd na het ongeval zo ellendig gevoeld, dat ik dacht nooit meer de oude te zullen worden. Ik heb bijna een jaar geroepen dat de oude Dini weg was, dat die verbrand was. Maar nu, nu is ze er gelukkig weer. Ik ben weer de oude Dini. En dat lag niet alleen aan Scarchallenge. Ik heb daarbij gelukkig ook heel veel steun gehad van man en kinderen, familie en vrienden. Het is heel belangrijk dat je erover gaat praten, dat je het verdriet de kans geeft en het de tijd geeft. Dat raad ik iedereen aan. Dan komt het uiteindelijk echt weer goed.”

• Door Frits Haasjes