‘Eigenlijk was het springen al afgelopen’, zegt Adriënne. ‘Maar toen een leerkracht toch nog een keer, samen met een kind, over het vuur sprong, vroeg Feline of zij het samen met een vriendinnetje en haar broertje ook nog een keer mocht. Dat mocht. Ze sprongen met z’n drieën, hand in hand. Tijdens het springen bleven de andere twee plotseling staan, omdat ze schrokken van de vuurmeesters die zand over de nog hete kolen gooiden. Feline werd naar achteren getrokken en viel midden in de hete as.’

In gesprek met Adriënne van Zetten, nieuw lid van de ‘begeleidingscommissie lotgenotencontact.

Spoedeisende hulp

‘Wij zijn toen direct naar de spoedeisende hulp van het Isala ziekenhuis in Zwolle gegaan. Daar zijn wij goed opgevangen en na behandeling mocht Feline weer mee naar huis. Toen we de maandag erop voor controle en verdere behandeling terugkwamen, werd duidelijk dat haar voet derdegraads verbrand was. Ook had zij tweede- en eerstegraads brandwonden aan haar handen. De voet was het ergste. Er bleek een huidtransplantatie nodig. De vrijdag erop, een week na het ongeluk, is Feline geopereerd.’

Vertrouwde handen?

Heel vervelend zo’n transplantatie, maar gelukkig ben je in het ziekenhuis in vertrouwde handen. Dat mag je althans verwachten. Dat viel tegen. ‘Vanaf het begin ging het al mis. We kregen weinig informatie, de begeleiding was slecht en de wond werd verkeerd verzorgd. Felines voet genas wel, maar de plek waar de donorhuid was weggehaald, raakte ontstoken en begon te etteren. In de weken daarna hebben – ik weet niet hoeveel – plastisch chirurgen ernaar gekeken en ze hadden allemaal een ander verhaal. Op een gegeven moment was ik er helemaal klaar mee en zijn we naar Groningen gegaan, naar het brandwondencentrum in het Martini Ziekenhuis.’

Achteraf

‘Achteraf’, vervolgt Adriënne, ‘was het veel beter geweest als we meteen naar Groningen waren doorverwezen. Dat had ons veel ellende en Feline een heel lelijk, volkomen verknoeid transplantatielitteken bespaard. Het contrast met de behandeling in Zwolle kon niet groter zijn. We kwamen daar in een warm bad, het was een verademing. Felines wond kreeg de juiste verzorging en er was aandacht voor de verwerking van haar ongeluk. Ze was inmiddels behoorlijk overstuur door de traumatische behandeling. Ook door een krantenartikel dat suggereerde dat zij zelf schuldig was aan het ongeluk. In Groningen had ze gelukkig meteen al een gesprek met een psycholoog. Later zijn wij daar verder mee gegaan (o.a. met EMDR) in Zwolle

Brandwondendag

Bij het Brandwondencentrum kregen ze veel informatie mee en werd hen geadviseerd om deel te nemen aan de landelijke Brandwondendag in Amersfoort een paar maanden later. Dat was een grote stap. ‘Eigenlijk durfden wij allebei niet’, vertelt Adriënne. ‘Met lood in de schoenen zijn wij uiteindelijk toch gegaan. Vooraf had ik nog met de Brandwonden Stichting gebeld. Het was een heel bijzonder telefoongesprek. Ik werd heel emotioneel. Met klem werd ons verteld dat een bezoek aan de Brandwondendag heel fijn voor ons zou kunnen zijn. En dat was het ook. Het was een dag vol herkenning en warmte. Voor mij, om te praten met andere ouders en voor Feline om andere kinderen te ontmoeten die hetzelfde hadden meegemaakt.’

Opmaat

De Brandwondendag bleek de opmaat voor meer te zijn, toen ze tijdens de Brandwondendag hoorden over de tienervakantieweek van de Stichting Kind en Brandwond. ‘Haar deelname was voor Feline de ommekeer. Het is heel goed wat ze daar doen. Met allerlei leuke activiteiten dagen ze de kinderen uit om uit hun comfortzone te komen. Het is niet uit te leggen hoe goed dat voor haar was. Voor ons was het reden om ook mee te doen aan de zwemdag voor kinderen in IJsselmuiden een poosje later. Ik had daar een heel fijn en mooi gesprek met Marion de Koning van Kind en Brandwond. Toen is het balletje verder gaan rollen.’

Begeleidingscommissie

De VMB, Brandwonden Stichting en Kind en Brand[1]wond hebben sinds een aantal jaren een ‘Begeleidingscommissie lotgenotencontact’. Deze commissie ontwikkelt vooral activiteiten voor lotgenoten. Ervaringsdeskundigen en medewerkers van de organisaties die het lotgenotencontact organiseren zijn er lid van. Kind en Brandwond zocht hiervoor nog een ouder van een kind met brandwonden. Adriënne: ‘Marion belde mij naar aanleiding van ons gesprek en vroeg mij om mee te gaan denken vanuit mijn ervaring. Ik kan er nog niet veel over vertellen, want ik zit er nog maar heel kort bij. Ik heb alleen bel- en appcontact gehad en een onlinevergadering bijgewoond. Dat vond ik ontzettend spannend. Ze werken in de commissie al langere tijd samen en wie ben ik dan om iets te vragen of te zeggen? Maar het bleek dat ze juist iemand met een verse blik zochten. Ik voelde mij erg welkom.’

Niet alleen

‘Het sterke van alle brandwondenorganisaties is dat ze inhaken op het positieve. Ik lees dat ook in de Infocus. Daar vertellen de mensen best wel over hun frustratie, hun pijn, maar daarnaast ook over hoe ze doorgaan met hun leven en dealen met wat er is. Dat vind ik heel bijzonder. Er is ruimte voor verdriet en pijn, maar toch is de sfeer heel positief. Dat merk je aan alles. Je bent niet alleen. Je wordt echt opgetild tijdens een hele lastige periode. Er straalt zo’n kracht van uit.’

Voordeel

Aan het eind van het gesprek zegt Adriënne dat het goed gaat met Feline. Alleen kan ze nog steeds moeilijk stilstaan, omdat de klepjes van haar bloedvaten niet goed werken. Ze heeft nog steeds drukkousen aan die soms irriteren. Ook vertelt Adriënne desgevraagd nog iets meer over zichzelf. Ze is beeldend kunstenaar en heeft een eigen bedrijf in grafische vormgeving gehad. Nu is ze vooral bezig met tekenen en werkt momenteel aan een prentenboek. Heel creatief werk dus. Creativiteit waarmee zeker ook de begeleidings- commissie haar voordeel zal doen.

Door Frits Haasjes

*Het Sint Jansfeest is een traditioneel feest wat op iedere vrije school wordt gehouden.