Een necrotiserende wekedeleninfectie (NWDI) is een heftige infectieziekte die je uit het niets kan overvallen. Toen Patrick in Schotland op vakantie was kreeg hij eerst een heftig motorongeluk. Daarna sloeg de NWDI-bacterie toe. Hij en zijn familie waren op het ergste voorbereid, maar gelukkig herstelde Patrick volledig en tegenwoordig met veel spirit weer op de fiets.

Als lastechnicus bij de marine in Den Helder maakt Patrick lange, zware dagen met een hechte club collega’s. Met een groep van ongeveer 50 collega’s zou hij een droomrit maken dwars door Schotland, georga­niseerd door de personeelsvereniging. Patrick: “Ik had zó ontzettend veel zin in deze vakantie. Normaal gaan we weleens een lang weekend naar Duitsland, maar vijf dagen Schotland, dat zou pas wat zijn!”

Een abrupt einde

Hij weet het nog als de dag van gisteren: vrijdag 15 september 2017. De dag die het leven van Patrick en zijn gezin voor altijd heeft veranderd. Na de bootovertocht van IJmuiden naar Newcastle vertrokken ze die ochtend in drie groepen richting de Schotse grens. Er kwam abrupt een einde aan de mooie rit, toen er een frontale botsing plaatsvond tussen Patrick op de motor en een Engelse lesauto. Zijn toestand was direct zeer zorgwekkend en kritiek. Na geruime tijd stabiliseren werd hij naar het Royal Victoria Infirmary traumaziekenhuis in Newcastle gebracht. Hier stond een compleet team met trauma-artsen klaar voor de operatie van een complex bekkentrauma en darmruptuur, die de rest van de dag en nacht duurde.

Vermoedens van necrotiserende wekedeleninfectie

“De dagen hierna ging ik snel achteruit. Ik had hoge koorts en heel veel pijn, ondanks alle pijnstilling. Na het weekeinde waren er direct vermoedens van NWDI, gezien de verkleuringen op mijn buikwand en werd er direct een CT-scan gemaakt. Mijn toestand ging per minuut achteruit en ik raakte in septische shock. Ik ging direct naar de OK voor een grote ingrijpende operatie, de eerste van vele die volgden.”

Familie op allerergste voorbereid

Patricks vrouw Monique was reeds in Newcastle. Dochter Roxanne en zoon Renzo en naaste familie werden met spoed ingevlogen, omdat de situatie meer dan zorgelijk was en er gevreesd werd voor zijn leven. “Mijn vrouw werd verteld zich op het allerergste voor te bereiden. Bij de geconstateerde vorm van NWDI (Gangreen van Fournier) overleeft slechts een op de twee patiënten de aandoening. Een absolute paniek- en horrorsituatie. Er werd haar bovendien verteld dat, tijdens het wegsnijden van de geïnfec­teerde delen van mijn lichaam, ze niet se­cuur te werk konden gaan, maar zeer ruime snijmarges moesten aanhouden.”

Lange en onzekere tijd op de IC

De eerste dagen waren heel onzeker en spannend. Patrick bleef wekenlang in kunstmatige coma en onderging in totaal meer dan 12 operaties in de tijd dat hij in het RVI ziekenhuis lag. Van buikwand tot lies, van stoma tot nierdialyse, van bloedtransfusies tot heel veel huidtransplantaties met donorhuid van beide bovenbenen. “Ik werd wekenlang kunstmatig in slaap gehouden in een separate kubus binnen de IC. Die tijd was nodig om te kunnen genezen van de enorme NWDI-littekens vanaf de lies tot onder de schouders. Al die tijd ondersteund door een meer dan geweldig medisch team. De aandacht, kunde en zorg die zij hebben geboden is onge­kend. Ik zal mijn leven lang dit team dankbaar zijn. Maar ook voor hen was ik een soort van medisch wonder. Monique heeft deze maanden in diverse hotels ‘gewoond’, soms in bijzijn van familie of vrienden.”

Bijzonder vervoer naar Nederland

“Ondertussen had een Nederlandse arts van het brandwondencentrum Beverwijk mij een bezoek gebracht in Newcastle om te kijken of ik overgebracht kon worden naar Nederland. Op 2 november was het zo ver en ging ik op liggend medisch transport in een gedeeltelijk omgebouwd KLM-toestel. Ik werd overgebracht naar de afdeling chirurgie van NWZ Alkmaar. Gedurende mijn verblijf daar ben ik helaas door incorrecte (brand-)wondverzorging opnieuw heel ziek geworden. In Alkmaar werd mijn externe fixateur (hulpmiddel om bekkenbotdelen weer aan elkaar te laten groeien) verwijderd en moest mijn bekken met rust verder genezen.”

Alles weer opnieuw leren

Uiteindelijk werd Patrick op 23 november overgebracht naar Heliomare in Wijk aan Zee voor een langdurige intensieve revalidatie. Veel normale dingen moest hij weer leren, zoals zichzelf verzorgen, eten, lopen en fietsen. “De zorg die je daar krijgt is heel specialistisch. Toen Monique mij voor het eerst in een rol­stoel mee naar buiten mocht nemen, zat ik gewoon te janken van blijdschap. Dat ik dat weer mee mocht maken, zó emotioneel! Ik werd bij Heliomare liggend binnengebracht en kon tien weken later uiteindelijk lopend (weliswaar ondersteunt door de rollator) naar huis op 1 februari 2018. Daarna ben ik een intensief traject gestart in het Dijklander ziekenhuis in Hoorn.”

Traumatische gebeurtenis voor het hele gezin

“Nu ik terugkijk, zie ik dat het enorm veel impact gehad heeft op mij en mijn gezin. Zowel psychisch, financieel als emotioneel. Mijn vrouw en kinde­ren hebben destijds zelfs afscheidsfoto’s genomen, omdat de artsen mij in eerste instantie weinig overlevingskans gaven. Achteraf zag de wereld er voor mij in één klap anders uit, maar ook mijn gezin moest aan de nieuwe situatie wennen. Mijn vrouw had ineens een hulpbehoevende man, waar zij fulltime mantelzorger voor moest zijn. Helaas hebben wij als gezin weinig tot geen psychologische nazorg mogen ontvangen en daar hadden we soms wel behoefte aan.”

Opa geworden in Heliomare

“Gelukkig gaat het nu, bijna drie jaar later, weer relatief goed. Ik kijk heel anders tegen het leven aan. Ik ben zo blij dat ik er weer aan mag deelnemen. Toen ik in Heliomare aan het revalideren was, werd ik ook nog eens opa van mijn kleindochter Jaylinn. Dat zijn van die dingen, dan staan de tranen in je ogen, hoor!
Met motorrijden ben ik inmiddels gestopt, maar er zijn genoeg mooie dingen die ik wel weer kan. Zo ben ik laatst met mijn broer naar Ameland geweest, waar we aan een mountain bike-toertocht van 65 km meegedaan hebben. Echt gigantisch genieten. Dat ik dat weer kan.”

Goede conditie heeft mijn leven gered

“Ik besef dat ik heel veel engeltjes op m’n schou­ders heb gehad. En ik denk ook dat het belangrijk is geweest, dat mijn conditie erg goed was. Ik hou ontzettend van sporten en ben van mening dat ik onder andere daar mijn leven aan te danken heb. Met doorknokken kun je ontzettend ver komen!
Ik werk, wandel, fiets, reis, ben opa en geniet van alle dingen in het leven samen met mijn familie en vrienden.”