Hoe het is om overal je eigen gezicht op posters te zien?
Wie de collecteweek van de Nederlandse Brandwonden Stichting op de voet gevolgd heeft, weet dat de 16-jarige Sem afgelopen oktober hét collectegezicht was. Duizenden vrijwilligers plaatsten ‘zijn’ poster achter het raam, online collectanten konden de digitale collectebus van Sem vullen en het indrukwekkende verhaal van zijn ongeval en de nasleep daarvan werd uitvoerig bekeken, geliked en gedeeld op social media. Sem was even een echte bn’er. Hoe heeft hij deze periode zelf ervaren? En hoe kijken zijn ouders erop terug?
Eerst even terug naar het begin. Sem liep op 4-jarige leeftijd ernstige brandwonden op door een ongeluk met de frituurpan. ‘We dachten de pan goed te hebben weggezet; de snoeren weggewerkt langs de deur van de schuur. Waarschijnlijk is Sem gevallen en heeft hij zich aan de post van de deur vastgegrepen. Daarbij trok hij per ongeluk aan het snoer en viel de nog gloeiendhete pan achterop zijn schouder en rug,’ vertelt zijn moeder Mariëtte.
Na het ongeluk wordt Sem twee weken opgenomen op de Intensive Care van het Brandwondencentrum in Beverwijk, waar hij zware operaties ondergaat om te kunnen overleven. Ook de jaren na het ongeluk moet Sem vaak terug naar het brandwondencentrum voor operaties. ‘Het waren niet alleen de operaties. Hij moest ook nog twee keer per week naar de fysiotherapeut en naar de huidtherapeut. Ook moesten wij hem twee keer per dag insmeren met zalf tegen de jeuk.’
Een van de operaties die de muzikale Sem altijd bij zal blijven, is die van zijn handen. Mariëtte: ‘De arts, Paul van Zuijlen, vroeg aan Sem wat hij het állerliefst zou willen. Hierop zei Sem dat hij graag zijn handen en vingers weer kon bewegen, zodat hij weer muziek kon spelen.’ Dit hebben ze toen mogelijk gemaakt, en dankzij de operatie kon Sem weer bugel spelen. Dit doet hij nu nog steeds met veel plezier. Vorig jaar is hij zelfs Europees kampioen geworden met zijn fanfare band!
Inmiddels is Sem 16 en heeft hij gelukkig bijna geen behandelingen meer nodig. ‘Het gaat goed met me. Wat mij hielp, is dat ik er open over ben tegen iedereen. Ik verstop mij niet en ik heb de littekens geaccepteerd. Het hoort bij mij.’
De jaarlijkse collecte
En toen brak de tweede week van oktober aan: de jaarlijkse collecteweek. Al jaren zetten Sem en zijn ouders zich in als organisator én enthousiaste collectanten. Omdat zij van dichtbij zien hoe belangrijk het werk van de Brandwonden Stichting is voor mensen met brandwonden. Het verhaal van Sem’s ongeval en de rol die de brandwondenzorg en -stichting voor hen heeft gespeeld in hun leven, is al vaak gedeeld. Maar deze collecteweek was extra speciaal.
Mariëtte: ‘Na overleg met Sem besloten we dat hij dit jaar het gezicht van de collecteweek zou worden. We wisten wel dat zijn gezicht dan ook overal te zien zou zijn, maar we realiseerden ons niet dat dit op deze manier ging! Een compleet team kwam bij ons thuis langs: een fotograaf, een aantal mensen die video’s maakten, begeleiding vanuit de Stichting… Toen we uiteindelijk de eindresultaten onder ogen kwamen, waren we echt super trots op hoe Sem alles onder woorden bracht. Veel mensen in het dorp en de omgeving kennen ons verhaal al, maar tijdens de collecteweek hebben we vaak opmerkingen gekregen over de foto’s en video’s van Sem!’
Jarenlang hebben wij zijn verhaal vertelt en nu vertelt Sem zijn eigen verhaal. Heel bijzonder voor ons als ouders om dat te zien en horen!Ook Sem blikt met een goed gevoel terug op de collecteweek: ‘Ik vond het erg leuk om mee te doen! Die week liep ik door het dorp en zag mijzelf hangen bij mensen voor het raam. Dat is toch wel apart om jezelf steeds weer terug te zien…’
Sem werd ook herkend door mensen, bijvoorbeeld docenten op school die zijn poster hadden zien hangen en vroegen hoe het ging met de collecteweek. ‘Sommige mensen hadden ook de video gezien en zeiden dat ze het leuk vonden dat ik eraan meegewerkt heb. Ik ben blij dat er weer zoveel geld is opgehaald in de collecteweek. Daar kunnen weer mooie dingen mee gedaan worden!’
• Door Anne Kaandorp